W momencie wybuchu wojny 1655 roku rajtaria narodowa składała się z czterech regimentów szwedzkich i trzech fińskich. Była to formacja ochotnicza, żołnierze w niej służący pochodzili najczęściej z obszaru prowincji, której nazwę nosił regiment. Kawalerzyści wyposażeni byli w pałasze i parę pistoletów. Regimenty krajowe nie używały pancerzy w toku kampanii, zadowalając się koletem skórzanym. Hełm kawaleryjski był z kolei najczęściej zastępowany kapeluszem z szerokim rondem. Rajtaria walczyła kompaniami stojącymi najczęściej w sześciu szeregach, zdwajając je do trzech w przypadku szarży. Mimo, że wciąż zdarzało się stosować karakol, najpopularniejszym sposobem walki było dążenie do zwarcia, tuż po oddaniu salwy z pistoletów (z około 50 metrów od przeciwnika).