Segbani, określani często w naszej literaturze mianem sejmenów, należeli do pogranicznych formacji prowincjonalnych na usługach sandżakbejów i bejlerbejów. Były to wojska pomocnicze. W siłach
prowincjonalnych segbani mieli m.in. za zadanie strzec taborów kawalerii. Jeździli wtedy konno, jak dragoni. Segbani nie używali uzbrojenia ochronnego. Wyposażeni byli w długą broń palną oraz broń
do walki wręcz. Broń palna dostarczana segbanom była niskiej jakości. Ponadto zazwyczaj brakowało im odpowiedniego wyszkolenia strzeleckiego.